Sankarea - 07

Sankarea şimdiye kadar galiba hiç bu kadar açık sözlü davranmamıştı. Tamamıyla Wanko'nun karakter gelişimine odaklanan bölüm, Wanko'nun da belirttiği gibi klişe bir romantizmi aktarıyor. Gerçi Wanko'nun kendisi de tamamen klişeler üzerine kurulmuş bir karakter: Beyaz atlı prens beklediği için zombi seven kuzenine bile aşık olabilen bir genç kız, tsundere bir konu mankeni, kocaman göğüsleri ve hiperaktif kişiliğiyle hayat dolu bir profil. Kısacası, Furuya'nın aramadığı her şey Wanko'da var.

Flashbackler ile bugünü harmanlayan bölüm bizi öyle çok da bilinmedik gerçeklerle tanıştırmıyor. Arkadaşı olmayan Furuya'nın küçüklükten beri zombileri sevmesi ve dışarıya hiç çıkmak istememesi, Wanko'nun ümitsizce Furuya'nın isteklerine boyun eğmesi ve bu isteklere ilk kez karşı gelişinin de çok uzun sürmemesi, kendisini köpekten kurtaran Furuya'ya bir kere daha vurulması, onu prensi gibi görmesi bu ikilinin platonik geçmişlerini anlatmaktan öteye geçmiyor. Aslına bakarsanız, "tüm hikaye bu kadarmışsa anlatılmasa bile olurdu" dedirtiyor.

Evet, bu bölüm Furuya'nın merhum annesine ne olduğuna dair bir fikir veriyor ve dalga geçen çocuklar aracılığıyla Furuya'nın içe kapanıklığını detaylandırıyor ama münasebetsiz Yasutaka'nın hormon patlamasıyla boşa zaman harcıyor ve ilk öpücüğün altını doldurmak için gereğinden fazla kasıyor. Daha da kötüsü, Wanko'nun bölüm sonundaki feryadı serinin gidişatının ikinci sınıf bir romantizme dönebileceği ihtimalini ortaya atıyor. Tabii işin içinde bir zombi olduğu için bu romantizm hala bir nebze ilgi çekici ama maalesef inceden yavanlaşmaya başladı.