Tokyo Magnitude 8.0 - 5

The School Is Wailing

İnsan bazı serileri ıskalamadığı için kendini şanslı hissediyor. "Alt tarafı deprem" diyerek geçip gidebileceğim bir seriye fırsat tanımak ve karşılığında işini ne kadar ciddiyetle ele aldığını görmek, izlerken ajitasyondan uzak bir duygu yoğunluğunu tatmak, her bölümün bir şekilde dönüp dolanıp insan temasında sonlandığını görmek beni çok tatmin ediyor.

Bu bölümdeki ufak flashback atmosferden kısa bir süreliğine uzaklaşmamızı sağladı. Annesini sürekli kötü kadın olarak gören Mirai'nin de fikirleri değişmeye başladı. Sabit bir kitleye sıkıcı gelecek ama aslında dingin ve derinlikli bölümde başrol bizim üçlüye ait değildi. Artık yavaş yavaş bölümlük karakterler devreye girmeye başladı ve onların hikâyeleri bölümlerin merkezine oturuyor. Bu da senaryonun stratejisini görmemiz için önemli bir ipucu aslında. Biz Mirai'nin gözünden felaket sonrası Japonya'yı takip ediyor gibi bir konuma getirilsek de Mirai'yi özümsememiz fuzuli. Her karakterin farklı bir hikâyesi olacak ve bölümlük de olsa onların dramına şahit olma şansı yakalayacağız.

Yalan yok, bölümdeki amcanın finaldeki performansında gözlerim sulandı. Mirai'nin ağlama çizimleri tam tersi bir etki yaratsa da adamın mütevazı yaklaşımı ve acısını içine gömmesi beni duygulandırdı. Bu seriyi de bu yüzden seviyorum. Her bölüm bir artçı şok konduruveriyorlar ortalarda bir yerde ama insanların tepkileri korkudan ve panikten ziyade usanç oluyor. 99'da ben de aynı durumdaydım. 45 saniyeden sonraki her sallantıda "yeter be!" diye isyan ediyordum. Çok iyi anlıyorum.