İlk defa bu serinin bir bölümünü izlerken sıkılıp süreye bakma ihtiyacı hissediyorum. Kardeşlerin Teksas'taki buluşmaları da farklı bir bakış açısı sunmadı... hatta bunu denemedi bile. Yine Mutta'nın gözünden, tek taraflı bir anlatım devam ediyor. İşin fenası, galiba seri bitene kadar da devam edecek.
Tamam, Mutta gerçekten keşfedilmeyi bekleyen bir karakter. Sevilip sevilmemesinden ziyade sürekli ilginç özelliklerine yenilerini ekleyen biri. Bulunduğu ortamdaki insanların sayısını, kıyafetlerini, davranışlarını kısacık bir sürede hafızasına kazıdığı yetmezmiş gibi analizlerini de yapabilecek kadar zeki. Hatta işine gelmediğinde ise bu zekasını pasifize edebilecek kadar zeki.
Aynı anda televizyon izleyip radyo dinleyebiliyor, üstüne bir de gazete okuyabiliyor. Multiprocessing yapan bir beyne sahip olmasına rağmen bu işlemi yalnızca kaçış amaçlı kullanıyor. Gerçeklerden, korkularından, verdiği sözlerin boş çıkacak olmasından kaçıyor. Bu kaçışı sırasında kardeşi ona yetişirse de doğduğu güne atıfta bulunarak kaçmaya devam ediyor. Yazmaya çalıştığı mektupta hep aynı cümlede tıkanıp kalıyor çünkü olur da sınavı geçemezse ne yapacağını kendi de tam olarak bilmiyor. Belki de bu ihtimali kağıda dökmekten bile kaçıyor.
Gelecek haftaki bölüm mide bulandıracak kadar sevimli bir hal alabilir. Suçluyu yakalayacak (e çok bariz) kahraman Mutta, aradığını JAXA yerine NASA'da bulabilir. Fakat sanırım daha (az?) klişe olanına, yani bu kahramanlığı nedeniyle sınavı geçmesine geçiş yapılacak.
Şimdi keşke bu seri 26 bölüm civarı bir süre alsaydı diye hayıflanıyorum. Bu anlatım tarzıyla tempoda sürekli dalgalanmalar yaşanıyor. Önce çok hızlı girdi ve 2-3 hafta bu hızda devam etti; sonra iyice yavaşladı, neredeyse vitesi boşa atıp mevcut hızdan yedi; şimdi tekrar süratlenmeye çalışıyor. Halbuki yol çok uzun, hiçbir şekilde acele etmeye gerek yok.
0 Görüş:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.