Tamamen duygusal... Tsuritama canı isteyince 3-4 dakikada konuyu derleyip topluyor ve kalan süresini karakterlerinin üstüne yıkıveriyor. Boş kalan anları dolduran harika müzikleriyle tempoyu ayakta tutuyor ve yeri geldiğinde ise Haru ve büyük anne arasındaki konuşmada olduğu gibi tamamen sessizleşerek derdini anlatabiliyor.
Sakura'nın ortadan kaybolmasıyla iyice kabaran duygular bu küçük kızın bulunmasıyla tam bir boşalıma yol açıyor. Kardeşler arasında yeniden filizlenen ilişki taze bir başlangıcı müjdelerken nemrut Natsuki'nin yeni imajı bu başlangıcın altını iyice koyulaştırıyor.
Herkes için yepyeni bir başlangıç söz konusu: Natsuki'nin babası dükkanı değiştiriyor; Yuki öz bilince erişip bastırdığı duygularının gün yüzüne çıkmasına izin veriyor ve bu hislerini de büyük annesiyle paylaşıyor; Haru adı konulmamış bir vedanın ilk adımlarını atarken kesin bir karara varıyor; Duck kimliğini fırlatıp atan Akira inisiyatif alarak (önce kızı bulun) bu gruba dahil oluyor, kendini gruptan biri gibi görmeye başlıyor.
Fakat bir yandan da serinin kapanışı için perdeler açılıyor. Duruma el koyan Duck organizasyonu Akira'nın iyi niyetini bir kenara atıp Haru'nun peşine düşüyor. Yuki'nin büyük annesi hem Yuki'yi hem de Haru'yu -muhtemelen kendisinin yer almayacağı- yakın gelecek için hazırlıyor. Natsuki ile babası nihayet ortak bir paydada uzlaşıyor ve kendi gelecekleri için birbirlerinin desteğini alıyorlar. Kısacası her karakter hem yeni bir sayfa açıyor hem de sonraki sayfalar için kendisini hazırlama başlıyor.
Kalan üç bölümde çok duygusal zirveler ve gerçekten kahredici gelişmeler bekliyorum. Sanki Nakamura Kenji buruk bir gülümsemeden ötesini veya ağlarken istemsizce atılan bir kahkahadan fazlasını bize vermeyecekmiş gibi görünüyor.
0 Görüş:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.